เสียงตะโกนที่พรั่งพรูความรู้สึกออกไปจนสุดเสียง แต่กลับเป็นความเงียบที่ไม่มีใครรับฟัง
คำพูดมากมายที่ตอบโต้กันของคนในครอบครัว คงไม่ใช่เรื่องยากที่จะพูดมันออกไป แต่มันกลับยาก เมื่อสิ่งที่พูดออกไปนั้นไม่มีประโยชน์ และกลับเป็นเรื่องที่ทำให้ครอบครัวมีรอยแตกแยกมากขึ้นเรื่อยๆ แบบที่เชื่อมรอยปะให้สนิทก็คงไม่มีผล
คำพูดซ้ำๆ เดิมๆ ปะปนไปด้วยความรู้สึก แต่อีกฝ่ายกับไม่เข้าใจ เพราะสิ่งที่เขาเป็นนั้นถูกเสมอ เพราะฉันเป็นแม่ เพราะฉันเป็นพ่อ สิ่งเดียวที่เธอทำได้ดีที่สุดคือเงียบ แล้วจงเป็นในแบบที่ฉันบอก…
ถ้าเสียงตะโกนกับคนในครอบครัวมันไม่มีผล ก็ขอลองแลกเสียงตะโกนกับสิทธิ์ที่เราควรจะได้บ้างก็แล้วกัน
แต่ทุกอย่างมันกลับตลกสิ้นดี เมื่อเสียงตะโกนจากประชาชน ที่อยากจะบอกผู้นำประเทศ ผู้มีอำนาจทั้งหลายว่าสิ่งที่เป็นอยู่ทุกวันนี้มันแย่ขนาดไหน ความยุติธรรม สิทธิต่างๆ ที่ควรได้ไม่เคยเกิดขึ้นอย่างเป็นธรรมมาอย่างยาวนาน
จะผ่านไปอีกกี่ปี ม็อบประท้วงที่มาเรียกร้องจากปากท้องประชาชน กลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และไม่มีทีถ้าว่าจะลดลง หรือมีการเข้ามาช่วยเหลือที่ได้ประสิทธิภาพ
มีเพียงแค่ความเงียบสงบ จากผู้มีอำนาจที่อาจจะสดับรับฟังแบบหูทวนลมที่รู้ว่าเธอมีปัญหาเหรอ อ่อโอเค สู้ๆ แล้วกัน ฉันก็ทำได้เท่านี้แหละ
แต่พูดไปก็เดี๋ยวจะใส่ร้าย เพราะพวกเขาก็ตะโกนเสียงออกมาโต้ตอบประชาชนเหมือนกันนะ ด้วยเสียงของลูกปืน เสียงแรงดันน้ำที่ออกมาฉีดไล่ประชาชน เพียงแค่พวกคุณน่ะ ขัดต่อการทำงานของพวกเขา
เสียงตะโกนของพวกคุณกลายเป็นการสร้างความไม่สงบสุขของประเทศไปโดยปริยาย และถึงแม้เสียงของพวกคุณจะดังขนาดไหน ผลสรุปที่ผ่านมาโดยตลอดก็เห็นได้ชัดแล้วว่า เสียงของพวกคุณนั้นไม่ได้มีความหมาย และดูจะเป็นเสียงเงียบที่โหมกระหน่ำ ที่ผู้มีอำนาจไม่เคยแยแสเลยแม้แต่น้อย