เวลาที่ไปเดินเล่นเตร็ดเตร่กับแสงโคมยี่เป็งเก่าๆ หรืออาหารอร่อยๆ ในย่านหนึ่งที่มีวัฒนธรรมผสมผสานกันมากมายและพอฉันเดินผ่านไปผ่านมาอย่างทุกซอกทุกมุม แถมอยู่บนเส้นถนนเจริญกรุงที่มีความเจริญอย่างยาวนาน ยังไงก็คงไม่พ้นย่านเยาวราช ที่อยู่เขตสัมพันธวงศ์ที่มีแต่เรื่องราวมากมายน่าค้นหาอยู่เป็นแน่
คนส่วนใหญ่ล้วนคิดว่าคงมีแต่เรื่องซ้ำวนไปมาชวนเบื่อหูแน่นอน มันยิ่งทำให้ตอกย้ำว่า ‘ทุกๆคนย่อมมีมุมแตกต่างกัน’ กันนะ และมันยิ่งทำให้ฉันอยากเปิดมุมมองที่แตกต่างกันผ่านการบันทึกภาพในครั้งนี้ด้วย
พอเข้าช่วงสถานการณ์โควิด-19 ส่วนใหญ่อาจเจอหน้ากันยากขึ้นขนาดคนข้างบ้านบางทีเขายังไม่อยากเจอหน้ากันและกันเลย อยากเว้นระยะห่างกันไว้นะ แต่กับคนที่นี่ก็ไม่ได้แผ่วลงไปเลย อย่างเมื่อช่วงตรุษจีนเราได้ไปแถวตลาดน้อยผู้คนก็ไปสักการะเทพเจ้าในศาลเจ้าโรงเกือกกันอยู่เลย
นี่คือรูปก่อนโควิดระลอกที่ 3 ในช่วงเดือนเมษายนก่อนจะปิดเมืองยาวๆ เลย ผู้คนยังคนยิ้มสู้ ฝ่าฟันกันไปได้บ้าง และเข้าไปปกติเลย เราเองก็เลยรู้สึกสบายใจที่จะได้เข้าไปมุมมองของพวกเขาพูดว่า ‘เศร้าไปมันก็ไม่ได้ช่วย ต้องใจสู้เท่านั้นถึงจะทำให้วันที่ดีเป็นวันที่โอเคขึ้นได้’
พอผ่านไปสักพักก็เหลือบไปเจอมุมของผู้ดูแลศาลเจ้าแลอบอุ่นแต่ก็แฝงไปด้วยความเหงาที่มีการวางเข้าของเป็นระเบียบเช่นกับการปล่อยให้ทุกอย่างอยู่ในระยะไว้
และออกมาจากศาลเจ้าปุ๊บ พวกเทียนสีแดงได้จุดรอบศาลเจ้าไว้สักการะเพิ่มเติม สำหรับคือวันที่พิเศษมากๆ ที่ทุกอย่างเต็มไปด้วยสีแดง
ต่อมาเราก็เว้นระยะในการถ่ายรูปไปเกือบ 2 เดือน พอกลับไปอีกที ความครึ้นเครงในระยะที่ผู้คนค่อยๆเว้นว่างจากงานมงคลไป ตัวฉันได้กลับไปอีกที มันค่อนข้างจะเคว้งพอสมควร ฉันกลับไปเจอจุดบางอย่างที่ไม่คาดคิดว่าจะพบสถานที่ด้วยตัวเอง
นี่คือบ้านโบราณอยู่ในตรอกแคบๆของมัสยิดหลวงโกซาฯ ถนน ทรงวาด ทุกคนคงแปลกใจว่าย่านเยาวราชมีโซนแขกด้วยหรือ? แน่นอนค่ะว่ามี จุดที่เรามานี่เป็นเรื่องลี้ลับในเยาวราชเลยล่ะค่ะ เนื่องจากสมัยก่อน การทำมาค้าขายแต่ละทีใช้ขนส่งทางน้ำจึงเป็นที่สะดวกเป็นอย่างมาก การสร้างบ้านจีนโบราณนี้ไว้เพื่อให้ญาติพี่น้องอาศัยอยู่ไม่ว่าจะเป็นทั้งการค้า หรือ การรบก็ตาม พอมีใครเสียชีวิตก็จะขนศพแถวนี้อยู่บ่อยครั้ง
ทว่าวันหนึ่งมีคนสงสัยว่าทำไมบ้านหลังนี้มีความหน่วงแปลกๆ หรือมีเรื่องประหลาดอยู่บ่อยครั้ง จึงทำการขุดพื้นที่เกิดขึ้น ปรากฎว่าบ้านหลังนี้สร้างทับที่สุสานเก่าของมัสยิดนี้ ท้ายที่สุดผู้พักอาศัยจึงต้องปล่อยบ้านให้ทิ้งร้างชวนน่าขนลุก แต่ความน่ากลัวมันแฝงว่ายามค่ำคืนมักได้ยินเสียงลึกลับอยู่บ่อยครั้งจนไม่ควรเดินไปยามโพล้เพล้เป็นต้นมาเลยค่ะ
ตอนนั้นเวลาเริ่มเย็นมากๆ แล้ว เราเดินย้อนกลับไปตรอกเล็กๆ ตรอกหนึ่งที่อยู่ในซอยวานิช 1 ซึ่งมันเชื่อมกับเส้นทางหลักนั่นก็คือตลาดเก่าเยาวราชและเดินไปสุดทางก็คือสำเพ็งนั่นเอง
ตรงนี้เรียกว่าตรอกที่มีเรื่องราวลึกลับมากมาย นั่นก็คือ ‘ตรอกฆ่าตัวตาย’ เหตุที่เรียกอย่างนี้เป็นเพราะว่า ตรอกแห่งนี้มีต้นไทรเก่าแก่อายุ 100 ปี ที่ติดกับโรงแรม แถมสมัยก่อนเวลาชาวจีนนั้นได้ทำมาค้าขาย และสร้างธุรกิจมากมาย หรือมาอย่างผิดกฎหมายก็ดีทุกอย่างล้วนต้อง ‘แข่งขัน’ บ้างก็ประสบความสำเร็จบ้าง บ้าก็ล้มเหลว ล้มละลายบ้าง หรือแม้แต่เรื่องความรักที่ไม่สมหวังก็ต้องจบชีวิตลงที่ใต้ต้นไทรแห่งนี้ แต่ปัจจุบันนี้เขาได้ทุบโรงแรมไปแล้ว อาจจะเจอแค่ต้นไทรแคบๆคงไว้ซึ่งการตระหนักและหยั่งรู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป หากใครเดินหลังพระอาทิตย์ตกดินอาจเสียวสันหลังวูบๆ แปลกๆ ก็ไม่ต้องตกใจไปเพราะพวกเขาอาจยังอยู่ที่เดิมก็เป็นได้
พอออกมาสุดซอยก็กลับไปเส้นถนนใหญ่อีกครั้ง แต่เรากลับเดินออกจากตลาดเก่าเตร็ดเตร่ไปฝั่งทรงวาดและเผอิญไปเจอกับรั้วโรงแรมสีแดงแถวซอยมังกร ซึ่งเราว่ามันสวยดีนะ ถึงแม้จะผ่านพ้นช่วงเวลาที่ครึกครึ้น และ น่ากลัวไปในช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม และยิ่งทำให้เราได้เรียนรู้ว่า การอยู่ร่วมกันกับคนที่แตกต่างไม่ว่าจะเป็นเชื้อชาติ ศาสนา ประเพณี และ วัฒนธรรมที่แตกต่างกันแล้ว อาจต้องใช้เวลาในการเข้าใจและพบกันครึ่งทางในการหาความสงบในตัวเองด้วยถึงจะสามารถสร้างมิติใหม่ๆในการใช้ชีวิตอย่างมีความเข้าใจธรรมชาติมากขึ้น
เมื่อเวลาได้ล่วงเลยไปนานมากแล้วเราทำได้แค่มองทุกอย่างที่เกิดขึ้นภายใน 4 เดือนมานี้นับตั้งแต่ถ่ายรูปพวกนั้นมา มันมีอะไรที่คอยสะกิดใจให้อยากกลับไปทักทายผู้คนอีกครั้งถึงแม้แสงไฟจะมืดมิดก็ตาม ถ้าหากเราเปิดใจแก่การสังเกตเพียงเล็กน้อย ช่วงเวลาที่มีอยู่อาจวิเศษกว่าวันอื่นๆ ที่มีอยู่อย่างสุขใจบนความทรงจำดีๆ ของแต่ละคนเช่นกัน
Photographer
